فهیمه رحیمی تا پیش از انتشار خبر درگذشتش ورای سبک نوشتاری عامیانه اش نویسنده به اصطلاح بی سرو صدا و بی ادعایی بود که کتابهایش با تیراژ بالایی منتشر می شد و خوانندگان خودش را نیز داشت. اما پس از مرگ او تیغ منتقدان در نبود او تیزتر شد و چه یادداشت های منتقدانه ای که در این چند روز در فضای مجازی و رسانه ها منتشر نشد.

تکین حمزه‌لو با اشاره به درگذشت فهیمه رحیمی اظهار داشت: فضای ادبیات داستانی در ایران اساساً طوری نیست که بشود یک نویسنده مانند او را با «دانیل استیل» مقایسه کرد، اما باید اذعان کنیم که رحیمی سبک خاص خودش را در نوشتن داشته است.

فهیمه رحیمی، اسم آشنای سال‌های نوجوانی ما هم درگذشت. رحیمی نویسنده‌ای بود که از سال 69 که اولین رمانش را منتشر کرد تا به امروز، هیچ سالی نبوده که تجدید چاپ کتاب‌های او متوقف بشود. با این حال، اسم او برای نسل ما یک آشنایی و ویژگی خاص داشت.

جدا از تمام جذابیت هایی که رمان های عامه پسند برای جامعه و افراد حاضر در آن دارد، بی تردید نوشته‌های رحیمی در دسته بندی ارزشمندتری نسبت به همتایانش قرار می گیرد.

مدت‌هاست كه مقالاتى جسته و گريخته درباره ادبيات عامه پسند در مطبوعات مختلف نوشته مى شود كه بيشتر به قلم دوستانى است كه نظر مساعدى نسبت به آن ندارند و اگر هم گاهى در يكى از مقالات سعى در حفظ ظاهرى بى طرفانه گرفته شده و دست ترحمى بر سر اين گونه از ادبيات كشيده اند، مضرات صدگانه اش هم در كنار آن يك حسن ترحم برانگيز عنوان شده است.

آيا ادبيات عامه پسند نوعي از ادبيات است كه نويسنده آن را با توجه به ذوق و سليقه هنري و در دنياي تنهايي نويسنده بودن مي آفريند يا متوني هستند كه بر پايه ذوق و علاقه مردم يا مخاطبان پديد مي آيند و آيا نوشتن اين متون براي ارضاي روحيه هنري در جهان منزوي خويشتن نويسنده است يا هدف آنها سرگرم كردن خواننده و مردم است و جايگاه هنري و خلاقيت ادبي و زيبايي شناسي در آن چندان اهميتي ندارد.

آنچه در ايران به عنوان داستان عامه پسند مطرح مي شود، هنوز هويت و حيثيت تعريف شده درستي ندارد. فهيمه رحيمي نمونه مناسبي است براي اثبات نامناسب بودن اين تعريف. ما فهيمه رحيمي را نويسنده داستان هاي عامه پسند مي دانيم. اما اين عنوان را به ر. اعتمادي و م. مودب پور هم اطلاق مي كنيم.

وقتي يك نويسنده ايراني كه عنوان عامه پسند را با خود يدك كشيده است، مي ميرد، اين حقيقت را آشكار مي كند كه اين دسته رمان نويسان، هنگام مرگ، بسيار تنهاتر از رمان نويساني هستند كه آثارشان مهر عامه پسند روي خود ندارد. تنهايي نويسنده هاي عامه پسند ايراني يك رويداد معكوس نسبت به ساير نقاط جهان است.

ادبيات پرمخاطب يا همان ادبياتي كه در خارج از ايران به نام پاپيولار و بست سلر شهرت دارد ادبياتي است كه مخاطبان بسياري را جذب مي كند، نويسندگان ادبيات پرمخاطب ايراني خيلي دوست ندارند كه از ادبيات آنها به نام عامه پسند ياد شود. اين گونه ادبي در ايران از دهه شصت با حضور دو نويسنده زن يعني فهيمه رحيمي و نسرين ثامني راهي براي نويسندگان زن ديگر شد تا آثاري را در اين زمينه منتشر كنند.

ر. اعتمادی با اشاره به آغازگر بودن فهیمه رحیمی در سبک آثار پرفروش بعد از انقلاب، معتقد است اطلاق عنوان عامه‌پسند به این سبک توهین است و اگر فهیمه رحیمی عامه‌پسند باشد، حافظ هم عامه‌پسند است.